ژانر فیلم وحشت و ترسناک طرفداران بسیاری در سراسر در جهان دارد اما به جرات می‌توان گفت که مخاطبان فیلم‌های ایرانی تا کنون فیلمی ندیده‌اند که واقعا ترسیده باشند.
ضعف کارگردانی، بازیگری، تجهیزات فنی لازم برای ساخت فیلم، فیلمنامه‌های ضعیف و عدم شناخت از آنچه می‌تواند باعث ترس مخاطب شود را می‌توان از جمله این عوامل دانست.
اما در همین سطحی که برخی فیلم‌های ایرانی توانسته‌اند مخاطب خود را بترسانند و بتوانند نظر برخی از مخاطبان را جلب کنند در فیلم‌های ایرانی اندک شماری وجود دارد.
خوابگاه دختران
«خوابگاه دختران» ساخته محمدحسین لطیفی و محصول سال ۸۳ است. این فیلم تلاش می‌کند با طرح موضوعاتی مانند جن، جن‌زدگی و مهم‌تر از همه قتل و خون حضور آنها ژانر وحشت را پیاده کندو می‌توان گفت یک فیلم دلهره‌آور است.
«خوابگاه دختران» با تکیه بر ترس دختران جوان از ساختمانی متروکه که نزدیک خوابگاه دانشگاه است، صداهای مخوفی از آن به گوش می‌رسد.
این فیلم داستان دو دوست را روایت می کند که در شهری نزدیک تهران برای دانشگاه قبول شده‌اند و بعد از نقل مکان به آنجا و استقرار در خوابگاه قدیمی شهر که روبه‌روی خرابه‌ای قرار دارد متوجه اتفاقات ناگوار آنجا و گم شدن عروس ها در روز عروسی‌شان می‌شوند و روایت های مختلفی در مورد این صداها در میان اهالی محل وجود دارد.
«خوابگاه دختران» یکی از معدود فیلم‌های ساخته شده موفق در ژانر وحشت و ترس است. این کار علی‌رغم عدم بهره‌گیری از یک خط داستانی خوب اما برای لحظات و دقایقی مخاطب را درگیر ثانیه‌های رعب‌آور و ترسناک خود می‌کند.
پارک وی
فیلم «پارک وی» در سال ۱۳۸۵ توسط فریدون جیرانی ساخته شد. داستان فیلم در مورد یک دختر سالم با یک بیمار روانی ثروتمند که همدیگر را در حین رانندگی در پل پارک وی ملاقات کرده بودند. این دو با هم ازدواج می‌کند. پل پارک وی تهران برای کوهیار هدایت صرفاً بخشی از یک بزرگراه نیست، پلی است به سوی رها روانبخش، پلی که کوهیار فکر می‌کند با حرکت خلاف جهت روی آن به قصه عشق می‌رسد اما نمی داند که سرانجام این قصه لالایی نیست.
این فیلم روایت خشونتی افسارگسیخته است که برخی جزییات موجود در فیلم هم کارکرد خود را از دست داده و بدل به شوخی با فیلم «قصه عشق»؛ «لالایی» و… می‌شوند.
محمدرضا شریفی نیا، بیتا فرهی،آنا نعمتی،نیما شاهرخ شاهی و رعنا آزادی ور از بازیگران اصلی آن هستند. منتقدان مشکل اصلی «پارک وی» را دور بودن از فضاسازی ایرانی و سینمایی امروز ایران می‌دانند.
پستچی سه بار در نمی زند
حسن فتحی فیلم «پستچی سه بار در نمیزند» را در سال ۸۷ ساخته است. داستان فیلم با معرفی سه خانواده در سه طبقه یک ساختمان آن هم در سه مقطع زمانی از تاریخ کشور روایت می‌شود.
مردی جوان دختری را به گروگان می‌گیرد و او را به خانه‌ای متروک در خارج از شهر می‌برد تا با پدرش تسویه حساب کند اما برای آنها اتفاقات عجیبی روی می‌دهد و طی این رویدادها است که با رفتاری نامتعادل و آمیخته با جنون مرد جوان روبرو می‌شویم.
«پستچی‌سه بار در نمیزند» با بازی محمدرضا فروتن، باران کوثری، امیر جعفری، پانته‌آ بهرام، علی نصیریان، رویا تیموریان و لیلا زارع ؛ روایتی موازی و اپیزودیک از زندگی فردی به نام «ابراهیم» در کودکی، میانسالی و پیری است که به ترتیب بر سه دوره تاریخیِ قاجار، پهلوی و معاصر منطبق شده است.
ماهی و گربه
فیلم «ماهی و گربه» را شهرام مکری در سال ۱۳۹۲ ساخته است. فیلم داستانی غیرخطی دارد و از تعدادی داستانک با شیوه روایت زمان مدور تشکیل شده است.
چند دانشجوی دختر و پسر برای شرکت در جشن بادبادک بازی به شمال کشور رفته‌اند. در همسایگی کمپ کوچک آنها کلبه-رستورانی قرار دارد که سه مرد ساکن آن هستند. رستوران به گوشت احتیاج دارد و جز این جوان‌ها شکاری در آن اطراف نیست.
در ابتدای اکران این فیلم در سینما نوشته شده بود: «براساس یک پرونده واقعی» و پس از خوانده شدن بریده جراید توسط راوی، با فراگرفتن خون روی پرده سینما، عنوان فیلم ظاهر می‌شد.
در این فیلم بابک کریمی، سعید ابراهیمی فر، سیاوش چراغی پور، عبد آبست، پدرام شریفی، ارنواز صفری، ندا جبرائیلی، آیناز آذرهوش، سمانه وفایی، محمدرضا مالکی، نازنین بابایی، مونا احمدی، شادی کرم رودی , خسرو شهراز بازی کرده‌اند.
آل
فیلم سینمایی «آل» را بهرام بهرامیان در سال ۸۸ ساخته است. فیلم روایت مهندسی جوان است که به دستور مدیر شرکتی که در آن کار می‌کند باید به ماموریتی در ارمنستان برود.
زن مهندس باردار است.آنها با هم راهی این سفر می‌شوند و در ارمنستان اتفاق‌های عجیب و غریبی برای‌شان می‌افتد که همه زندگی‌شان را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.
در این باره بخوانید:
همه چیز درباره فیلم Tenet؛ جدیدترین فیلم کریستوفر نولان
این فیلم با بازی مصطفی زمانی، آنا نعمتی، همایون ارشادی، هنگامه حمیدزاده، کیتوش آرزویان، سونیا کاتوزیان، لیزا عزیزیان و نارینه خاچاطوریان ساخته شده است.
شاید بتوان «آل» را نیز یک نمونه بومی شده از ژانر وحشت به شمار آورد که در پیچ و خم کشور ارمنستان تا حدودی سعی برای رسیدن به وادی وحشت داشته است.