گروه ایرنا زندگی - طلبه جوان بود و تازه مشق آداب رفتن به منبر می‌کرد. در کار خودش نقیصه‌ای نمی‌دید. در محضر آیت‌الله گلپایگانی به خواسته‌ای که برخی از او داشتند اشاره کرد تا نظر ایشان را بداند. گفت من دائما مطالعه می‌کنم. مباحث را دسته‌بندی می‌کنم. با زبان مخاطب حرف می‌زنم و سعی می‌کنم این سخنرانی شنیدنی باشد، ولی هیچ وقت روضه نمی‌خوانم و ذکر مصیبت در صحبت‌های من جایی ندارد. مواعظ که تمام می‌شود فقط دعا می‌خوانم و به این شکل جلسه را ختم می‌کنم. نظر شما چیست؟
حضرت آیت‌الله گلپایگانی اندکی تامل کردند و بعد به آن طلبه جمله‌ای گفتند که از آن پس رویه طلاب جوان را عوض کرد. پاسخ ایشان کوتاه بود اما یک دنیا حرف داشت: «امروز روز منبر رفتن و موعظه کردن مسحب است اما روضه خواندن واجب! شما باید این نقیصه را برطرف کنید. روضه خواندن برای حضرت اباعبدالله(ع) و مصیبت‌های اهل‌بیت ایشان مستحب است، اما در عمل همین مستحب ده‌ها واجب را نگه می‌دارد. کسی که روضه می خواند و کسی که به آن گوش فرا می دهد هر دو با همین روضه می‌توانند واجب‌های خود را حفظ کنند. امروز بر شما واجب است که روضه خوانی کنید و در برپایی این مستحب در بین مردم نقش داشته باشید.»
می‌گویند هر وقت صحبتی از روضه خوانی پیش می‌آمد آیت‌الله گلپایگانی وصیت استادش را تکرار می‌کرد. از استاد سید علی قاضی (رحمه‌الله علیه) نقل می‌کرد و می‌گفت ایشان به شاگردان شان و اطرافیان می‌گفتند بی‌تکلف روضه‌خوانی برگزار کنید. در عزاداری سیدالشهدا (ع) مسامحه ننمایید. روضه هفتگی ولو دو سه نفر در آن حاضر باشند اسباب گشایش امور است و اگر هفتگی هم نتوانستید آن را برگزار کنید در ده روز اول محرم از آن جدا نشوید که عنایات زیادی در آن است.