اتاقی از آن خود از مشهورترین کتاب‌های ویرجینیا وولف، نویسنده انگلیسی است که توسط صفورا نوربخش ترجمه شده و توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.
وولف این کتاب را در سن ۴۷ سالگی منتشر کرد. این کتاب ویژگی‌های منحصربه‌فردی در نثر مقاله‌نویسی وارد کرد و خیلی‌ها این کتاب را شکل‌دهنده‌ی جریان نظری فمینیستی و به طور خاص نقد ادبی فمینیستی می‌دانند. موضوع محرومیت‌های زنان قبل از ویرجینیا وولف هم وجود داشت. اما می‌توان گفت وولف اولین کسی است که این مسئله را بررسی و تحلیل کرده است.
وولف این کتاب را بعد از سخنرانی‌های «زن و داستان» در «کالج نیوهام» و «کالج گرتن» در زمستان اواخر دهه‌ی بیست میلادی و بعد از نوشتن مقاله‌ای با همین نام در در مجله ادبی «فوروم» در نیویورک نوشت. اتاقی از آن خود یک سال بعد از این سخنرانی‌ها منتشر شد. در آن دوران وولف بیمار بود و در بستر بیماری به فکر نوشتن این کتاب افتاد.
وولف درباره‌ی نوشتن این کتاب می‌نویسد: «با چنان سرعتی می‌نوشتم که وقتی قلم به دست می‌گرفتم، مثل بطری آبی بودم که سر و ته شده باشد. با نهایت سرعتی که می‌توانستم می‌نوشتم؛ بیش از حد سریع. حالا برای تصحیح آن نوشته‌ها باید زحمت بکشم، اما این روش به آدم آزادی عمل می‌دهد و اجازه می‌دهد از فکری به فکر دیگر بپرد.»
ویرجینیا وولف؛ برخاسته از تبعیض
ویرجینیا وولف یکی از تاثیرگذارترین نویسندگان قرن بیستم است. مؤلف، ناشر و فعال حقوق زنان که در دوران زندگی پرتلاطمش دو جنگ جهانی را پشت سر گذاشت و تصمیم گرفت با سنگ‌هایی در جیب‌هایش به زندگی خود پایان دهد.
وولف با نام کامل «آدلاین ویرجینا وولف» در ۲۵ ژانویه سال ۱۸۸۲ در لندن به دنیا آمد. زندگی این نویسنده بسیار متاثر از مرگ زودهنگام مادرش است؛ چراکه به دنبال این فقدان حملات عصبی او آغاز شد و بیماری افسردگی گاه و بی‌گاه به سراغش آمد و زندگی‌اش را تحت تاثیر قرار داد.وولف دو برادر داشت که پدر آن‌ها را برای ادامه‌ی تحصیل به دانشگاه کمبریج فرستاد. اما به دلیل تبعیض‌های جنسیتی که در آن دوران وجود داشت، وولف از این امکان محروم ماند و در خانه با کمک معلم‌های خصوصی آموزش دید.
در این باره بخوانید:
وولف در سال ۱۹۱۲ با دوست قدیمی برادرش «لئونارد وولف» ازدواج کرد. آن‌ها پس از مدتی انتشارات «هوکارث» را تاسیس و آثار نویسندگانی مانند «کاترین منسفیلد» و «تی.اس.الیوت» را منتشر کردند. نکته‌ی جالب این است که این دو نویسنده در آن دوران بسیار گمنام بودند، اما وولف همیشه از اعتماد به جوانان صاحب ذوق استقبال می‌کرد.