گروه ایرنا زندگی - داشتم به دنبال خبری لابه لای فضای مجازی ورق میزدم. تصویر را که دیدم خشکم زد. مگر می شود پنج فرزند یک خانواده هفت نفره، در مراسم تشییع و خاکسپاری پدرشان، و بعد از شهادت مادرشان که فردا می خواهند بروند و به خاک وطنش بسپارند، این استقامت را داشته باشند؟ خواندم. «فاطمه مظلومی» چه خوب توصیف کرده بود:
«به آدم‌های توی این عکس نگاه کنید.
انگار که مجلس عروسی و ولیمه و جشنی گرفته باشند و حالا خانواده و فامیل بخواهند بیرون سالن عکس یادگاری بگیرند.
نشاط چهره‌ها و لبخند لب‌ها را می‌بینید؟
عکس را حجت‌الاسلام باقرزاده منتشر کرده است.
آن زن و مرد سن و سال‌دار پدر و مادر دکتر رضا عواضه و آن خانم جوان، خواهر ایشان هستند.
و بچه‌ها؟
بله هر پنج‌تایشان فرزندان دکتر عواضه و همسرش مهندس معصومه کرباسی هستند.
مهدی، مهتدی، محمد، زهرا و فاطمه.
به‌نظر می‌رسد پدر و مادرشان در یک کنفرانس جهانی ارائه دارند که بچه‌ها این‌طور پرغرور به همه ما آدم‌های پشت دوربین لبخند می‌زنند.
تصور بی‌راهی هم نیست چرا که پشت سرشان روضه‌الحوراء بیروت است، محل پرواز آن‌هایی که خون‌شان قراءترین صدا برای اثبات صحت راهشان است.
بچه‌های توی این عکس چنددقیقه بیشتر نمی‌گذرد که پدر و مادر جوانشان را راهی بهشت کرده و مدال "فرزند شهید" روی سینه‌شان می‌درخشد.
این است تفاوت شهادت با مردن.
اگر تا دیروز تنها فرزندانِ دکتررضا بودند، از امروز فرزندان شهدایی هستند که اسرائیل برای ترور کردنشان، پهپاد فرستاد و سه موشک شلیک کرد تا مطمئن شود آن‌ها را از بین برده، ولی مگر شهید می‌میرد؟
خونِ شهید مثل آب باران است که زمین لم‌یزرع را هم به روییدن وا می‌دارد، چه رسد به دل‌هایی که بذر نفرت از اسرائیل و آمریکا از کودکی درونشان کاشه شده است.
حالا دوباره به چهره‌های توی عکس نگاه کنید، آرامش و رضایت سرریز می‌شود چرا که «اولئک علیهم صلوات من ربهم و رحمه» سوره بقره - آیه ۱۵۷ »
منبع: دورهمگرام- شبکه زنان روایتگر