گروه ایرنا زندگی - مجموعه خانقاه و بقعه شیخ صفی‌الدین اردبیلی شاهکاری از هنر و معماری ایرانی محسوب می‌شود که محل دفن شیخ صفی، شاه اسماعیل و تعدادی از صاحب‌منصبان دوره صفوی است. این مجموعه منحصربه‌فرد در سال ۱۳۱۰ در میان آثار ملی ایران قرار گرفت و تنها اثر ثبت جهانی اردبیل به شمار می‌رود که در سال ۲۰۱۰ میلادی (۱۳۸۹ هجری شمسی) در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید.
بناهایی از سال ۷۳۵ تا ۱۰۳۸ هجری قمری (۷۱۴ تا ۱۰۰۸ هجری شمسی) در این مجموعه ساخته شده‌اند که از نظر معماری، تزیینات، صندوق منبت و مشبک قبور و غیره، شکوه معماری مذهبی از دوره ایلخانی تا صفوی را به نمایش می‌گذارند. برای آشنایی بیشتر با این آرامگاه با ما همراه شوید.
بقعه شیخ صفی اردبیلی
بقعه شیخ صفی از جاهای دیدنی اردبیل به شمار می‌رود که در ابتدا به‌عنوان خانقاه و عبادتگاه استفاده می‌شد و بعدها پیکر شیخ صفی‌الدین اردبیلی و تعدادی از بزرگان صفوی همچون شاه اسماعیل اول (نخستین پادشاه صفویه)، همسر شاه اسماعیل (مادر شاه تهماسب) و کشته‌شدگان جنگ‌های شیروان و چالدران در این محل به خاک سپرده شد.
این مجموعه نه‌تنها محل تدفین چهره‌های سرشناس و مطرح به حساب می‌آید، بلکه معماری چشم‌نواز ایرانی و تزیینات زیبایی نظیر کاشی‌کاری معرق، مقرنس، گچبری، کتیبه‌هایی نفیس از آثار میر عماد، میر قوام‌الدین و محمد اسماعیل (خطاطان نامدار دوره صفوی)، منبت‌کاری، نقره‌کاری، نقاشی، تذهیب و طلاکاری، نقاشی و غیره را به تصویر می‌کشد و از همین رو، جزو شاخص‌ترین بناهای تاریخی ایران به حساب می‌آید. یکی از اشیای نفیس بقعه شیخ صفی با شهرت جهانی، فرش اردبیل است که در موزه ویکتوریا و آلبرت لندن نگهداری می‌شود. در جریان جنگ‌های ایران و روسیه و سقوط اردبیل در دوره قاجار، نسخ خطی کتابخانه شیخ صفی‌الدین اردبیلی از ایران خارج شد و هم‌اکنون در موزه آرمیتاژ در سن‌پترزبورگ روسیه قرار دارند.
بقعه شیخ صفی کجاست؟
آرامگاه شیخ صفی الدین اردبیلی در میدان عالی قاپو اردبیل قرار دارد. برای بازدید از بقعه می‌توانید با تاکسی دربستی راهی آرامگاه شوید یا با استفاده از ماشین شخصی به‌سمت محله عالی قاپو حرکت کنید. قبل از رسیدن به مقصد به فکر جای پارک باشید؛ زیرا به‌دلیل استقبال زیاد گردشگران از آن، اغلب جای پارکی در خیابان‌های نزدیک به آن پیدا نمی‌شود.
آدرس: اردبیل، خیابان شیخ صفی، میدان عالی قاپو، آرامگاه شیخ صفی
شیخ صفی الدین اردبیلی که بود؟
صفی‌الدین ابوالفتح اسحاق اردبیلی، پایه‌گذار خانقاه صفوی در اردبیل بود که به مرور زمان پیروان بسیاری به دست آورد. وی در سال ۶۵۰ هجری قمری (۶۳۱ هجری شمسی) در کلخوران اردبیل به دنیا آمد و تمایل به زهد و ریاضت، روزه‌داری و شب‌زنده‌داری داشت. شیخ صفی گاهی اوقات شاهد رویاها و مکاشفات صوفیانه بود و حتی به کوه سبلان می‌رفت تا با مردان خدا ملاقات کند.
صفی‌الدین در سفرش به شیراز، آوازه شیخ زاهد گیلانی را می‌شنود و برای دیدار او راهی گیلان می‌شود. او تا ۲۵ سال بعد، مرید و مقیم خانقاه زاهد بود. در نهایت زاهد گیلانی، صفی‌الدین را به‌عنوان جانشین خود انتخاب می‌کند و پس از درگذشت زاهد، وی رهبری طریقت زاهدیه را برعهده می‌گیرد.
چندی بعد او به زادگاه خود برمی‌گردد. شیخ صفی در ابتدا فقط مزرعه‌ای کوچک داشت که از پدرش به ارث برده بود؛ اما با افزایش شمار پیروانش، املاک متعددی وقف خانقاه می‌شود و وی درآمد سرشار خود را صرف فقرا، صوفیان، پیروان و گسترش طریقت صوفیه می‌کند. او سرانجام در روز دوازهم محرم سال ۷۳۵ هجری قمری (۷۱۳ هجری شمسی) در سن ۸۵ سالگی دیده از جهان فرومی‌بندد.
بیشتر مورخان، اجداد وی را از بنی هاشم مهاجر از حجاز به کردستان ایران می‌دانند. عبدالحسین زرین‌کوب در کتاب «جست‌وجو در تصوف ایران» شیخ را سنی مذهب دانسته است و می‌نویسد:
مذهب خود او (صفی‌الدین) تسنن و شافعی مذهب بود و با آنکه بعضی اقوال و اشعار منقول از او، از اتکا بر محبت و مهر علی حاکی است، این محبت علی با تسنن وی که در تاریخ‌ها از جمله حتی در «احسن التواریخ» بدان اشارت هست، مغایرت ندارد. در مکتوبی هم که عبیدالله خان ازبک به شاه تهماسب صفوی (سال ۹۳۶ هجری) می‌نویسد، گفته می‌شود که پدر کلان شما، جناب مرحوم صفی مردی عزیز اهل سنت و جماعت بوده است.
تاریخچه مجموعه شیخ صفی الدین اردبیلی
مجموعه شیخ صفی‌الدین اردبیلی در دوره شیخ صفی بنیان نهاده شد و فرزندانش نقش مهمی در توسعه آن داشتند. این مجموعه در ابتدا منزل و خانقاه شیخ بود و بنابر وصیتش، پیکر وی پس از مرگ در اتاق مجاور حوض‌خانه به خاک سپرده و بنایی برای محل تدفین او ساخته شد. این طور به نظر می‌رسد که ساخت این بقعه توسط صدرالدین موسی، فرزند شیخ، در سال ۷۳۵ هجری قمری انجام گرفت.
در دوره صفویه، این محل مورد ارادت شاهان صفوی بود و به‌عنوان یکی از مکان‌های مهم ملی و سیاسی محسوب می‌شد، تا جایی که پیکر شاه اسماعیل در همین مکان دفن شد. این موضوع اهمیت خانقاه را دوچندان کرد. در زمان شاه تهماسب اول، توسعه ساختمان بقعه در دستور کار قرار گرفت و نمادهای تصوف و عرفان زینت‌بخش این بنا شد.
جالب اینکه مسیر دسترسی به بقعه، به نشانه هفت مرحله عرفان، در هفت بخش احداث شد و با توجه به هشت نگرش صوفیگری، این بخش‌ها از طریق هشت دروازه از یکدیگر جدا شدند. شاه عباس اول نیز اهمیت بسیاری برای این محل قائل بود و اقدامات درخورتوجهی برای توسعه آن انجام داد.
اهمیت و قداست بقعه شیخ صفی به مرور زمان به‌حدی افزایش یافت که تعدادی از بزرگان خاندان صفوی و کشته‌شدگان جنگ شیروان و جنگ چالدران نیز در این مجموعه دفن شدند. همچنین این محل به‌عنوان پناهگاه به حساب می‌آمد و افراد متحصن در آن، جانشان در امان بود؛ حتی اگر از جانب شاه محکوم به اعدام بودند. نمونه این امر را می‌توان در زمان سلطان حسین‌خان شاملو دید که برای حفظ جانش از دست اسماعیل قلی‌بیگ شاملو به این آرامگاه پناه می‌آورد.
پلان بقعه شیخ صفی اردبیلی
مجموعه خانقاه و بقعه شیخ صفی‌الدین اردبیلی از بخش‌های مختلفی از جمله حرم و دارالحفاظ، مقبره شاهزادگان، دارالحدیث یا طاق متولی (محل اقامت متولیان آستانه و برپایی جلسات درس و بعدها محل دفن برخی بزرگان صفوی)، مزار برخی از امیران و سران خاندان صفوی، محوطه شهیدگاه، محل جلوس شیخ صدرالدین موسی، آشپزخانه، دیگ خانه، انبار، آرامگاه مشایخ صوفیه در حجره رو به مزار شیخ صفی، شربت‌خانه (محل پخت حلوا و شیرینی)، نقاره خانه و... تشکیل شده است.
بخش های مختلف بقعه شیخ صفی اردبیلی
سردر و حیاط ورودی
ورودی اصلی آرامگاه در ضلع شرقی میدان عالی قاپو قرار دارد که مجهز به یک درِ دو لنگه چوبی است و با عبور از آن وارد حیاط مستطیل‌شکل خواهید شد. سردر دیگری مزین به کاشی‌کاری به نام سردر عالی قاپو در ضلع غربی میدان وجود داشت که در دوران شاه عباس دوم ساخته شده بود؛ این سردر در سال ۱۳۲۱ شمسی برداشته شد و کتیبه معرق روی بدنه آن به انبار مجموعه انتقال یافت.
حیاط این محل با دیوارهای آجری محصور شده که به‌صورت طاق‌نما روی ازاره‌ای سنگی خودنمایی می‌کنند. این حیاط که به باغ شیخ معروف است، شکلی کاملا نامتقارن دارد و در فضای بین در ورودی و هسته مرکزی مجموعه واقع شده است. حیاط باغ، دو پله پایین‌تر از سطح میدان عالی قاپو قرار دارد و کف آن با سنگ‌های خاکستری مفروش شده است. دو حوض سنگی در دو طرف حیاط به چشم می‌خورد که متعلق به دوره صفوی هستند.
ضلع شرقی حیاط از طریق راهرویی غیرمسقف به صحن اصلی وصل می‌شود. این راهرو دری در ضلع شمالی و جنوبی خود دارد که به‌ترتیب به محوطه شهیدگاه و محوطه چله خانه یا قربان‌گاه منتهی می‌شوند.
سردر ضلع شرقی راهرو که به سردر عباسی معروف است، کتیبه‌ای کاشی‌کاری منقوش به نام شاه عباس دارد که تاریخ ۱۰۳۶ روی آن، از قدمت این سردر حکایت دارد. دیوارهای جانبی راهرو مزین به طاق‌نمای کاشی‌کاری هستند که بخشی از آن‌ها مرمت شده‌اند.
در عصر صفوی، تعدادی اداره و بناهای عمومی نظیر دفترخانه، مطبخ، حمام، شربت‌خانه و آب‌انبار در این حیاط قرار داشت. در حال حاضر نیز وجود درختان میوه و کاج و گل‌های رنگارنگ، این محل را آرام و دلنشین کرده است.
صحن اصلی یا حیاط داخلی
صحن اصلی یا حیاط قندیل خانه، محوطه‌ای مستطیل‌شکل است که تخته سنگ‌های صاف و صیقلی، کف آن را پوشانده‌اند. حوض سنگی کم‌عمق و گلبرگی‌شکلی در وسط حیاط قرار دارد که برخی محققان وجود ۱۲ ترک آن را نشانه ۱۲ امام شیعیان می‌دانند. چاه آبی در کنار این حوض قرار داشت که برای وضو گرفتن استفاده می‌شد؛ گرچه امروزه روی آن بسته شده است.
دیواری با طاق‌نماهای آجری و دارای کاشی‌های معرق در غرب حیاط دیده می‌شود که سردر عباسی را در خود جای داده است. بخش شمالی این دیوار به اتاق‌های کوچک دو طبقه منتهی می‌شود که احتمالا به‌عنوان چله خانه استفاده می‌شدند و پنجره‌های مشبک مزین به گره‌چینی، نور لازم را به داخل اتاق‌ها می‌رساندند.
ایوانی با نقش شاه‌نشین در شمال صحن اصلی قرار دارد که به ساختمان گنبددار و هشت‌ضلعی جنت سرا می‌رسد. این ایوان بلند مزین به شبکه‌ای چوبی با طرح هندسی و گره‌چینی است و کتیبه‌ای از آیات ۴۱ و ۴۳ سوره احزاب با کاشی معرق روی زمینه آبی دارد. سه سنگ قبر مرمری در این ایوان قرار گرفته است که یکی از آن‌ها به افسری بلندپایه در دوره پهلوی تعلق دارد و دو سنگ قبر دیگر مربوط به دو عالم سرشناس اردبیل در دوره قاجار می‌شوند. دو ایوان کوچک در دو طرف ایوان اصلی به چشم می‌خورد که علاوه بر تزیینات کاشی‌کاری معرق، کتیبه قرآنی از آیات سوره احزاب در سمت چپ و آیات سوره الذاریات در سمت راست را در خود جای داده است.
جنت سرا
جنت سرا که مقابل ایوان دارالحدیث قرار دارد، بزرگ‌ترین و بلندترین ساختمان بقعه محسوب می‌شود که دو رواق دارد و رواق جنوبی به‌عنوان هشتی بنا به شمار می‌رود. این محل در ابتدا گنبد داشته است؛ اما فرو می‌ریزد و سقفی مسطح از تیرهای چوبی روی ۱۶ ستون چوبی با پایه‌های سنگی، جایگزین آن می‌شود. جالب اینکه گنبد آن در سال ۱۳۷۵ به‌شکل اولیه خود بازسازی شده است.
چندین کاربری متفاوت برای جنت سرا مطرح شده که نزدیک‌ترین نظر، استفاده به‌عنوان آرامگاه بوده است و شاه تهماسب می‌خواست این محل، مقبره خاص خودش باشد. در روایتی دیگر، این بنا را تاجلی بیگم برای آرامگاه همسرش، شاه اسماعیل اول می‌سازد؛ گرچه موفق به دفن جسد او در اینجا نمی‌شود. طبق برخی متون تاریخی، جنت سرا در اصل میدان دراویش بوده است. شواهد دیگر نشان می‌دهد که شاه عباس، اشیای گران‌بها و کتاب‌های کتابخانه سلطنتی را به بقعه اهدا می‌کند که در ادامه این بنا برای کتابخانه استفاده می‌شود.
در هر صورت، جنت سرا بعد از دوره صفویه به‌عنوان مسجد مورد استفاده بود و همچنان منبرهایی از آن دوره در مسجد وجود دارد. این ساختمان در حال حاضر موزه اسناد تاریخی شیخ صفی‌الدین است که محل نگهداری فرش شیخ صفی الدین و نمد دوره صفویه، اسناد و علم شاه اسماعیل است.
مولاژ فرش اردبیل در این محل گذاشته شده است که از نظر طرح و بافت جزو نفیس‌ترین فرش‌های جهان محسوب می‌شود و بازدید از آن خالی از لطف نخواهد بود. قالی اردبیل که در موزه ویکتوریا و آلبرت لندن نگهداری می‌شود، نه‌تنها به‌لحاظ هنری، بلکه به‌خاطر داشتن تاریخ و امضا، یک سند تاریخی به شمار می‌رود و بافت آن به سال ۹۱۸ شمسی در دوره سلطنت شاه تهماسب برمی‌گردد.
گنبد الله الله (مقبره شیخ صفی)
گنبد اللّه اللّه که به دستور صدرالدین موسی ساخته شد، محل دفن شیخ صفی در یک صندوق چوبی منبت و خاتم کاری است و هسته مرکزی این مجموعه به شمار می‌رود.
برج آجری استوانه‌ای شکلی در نمای بیرونی آن قرار گرفته است که قاعده سنگی هشت‌ضلعی و گنبدی کم‌خیز دارد. روی بدنه برج با کاشی معقلی فیروزه‌ای تزیین شده که به‌دلیل تکرار الله روی آن، به گنبد الله الله معروف است.
قبرهای دیگری نیز در این بخش قرار دارد که از آن جمله می‌توان به مزار شیخ حیدر، پدر شاه اسماعیل اول، واقع در جنوب قبر شیخ و رو به قبله اشاره کرد که صندوقچه‌ای چوبی و منبت‌کاری روی آن قرار دارد. دو قبر دیگر در ضلع شمالی قبر شیخ به چشم می‌خورد که یکی به شیخ ابراهیم، مشهور به شیخ شاه، نواده شیخ و دیگری به صدرالدین موسی فرزند و جانشین او تعلق دارد.
مقبره شاه اسماعیل اول
مقبره شاه اسماعیل اول فضای چهارگوش کوچکی دارد که روی این فضا، منشوری منتظم احداث شده و بالای آن استوانه‌ای متوازن قرار گرفته است. این آرامگاه در اصل بخشی از بنای آرامگاه محیی الدین محمد بوده که با تغییرات اندکی به مدفن شاه اسماعیل تبدیل شده است. علاوه بر معماری منحصربه‌فرد، آرایه‌های هنری و عرفانی از جمله دیوارنگاره‌های تذهیب، کتیبه‌های قرآن و حدیث و صندوق چوبی خاتم‌کاری، چشم هر بیننده‌ای را به خود خیره می‌کنند.
صندوق چوبی نفیسی از خاتم و منبت روی قبر شاه اسماعیل وجود دارد که همایون شاه گورکانی به پاس حمایت صفویان از او و کمک به بازپس‌گیری حکومت، به آن‌ها اهدا می‌کند.
برجی استوانه‌ای به ارتفاع هشت متر در نمای بیرونی مقبره شاه اسماعیل اول دیده می‌شود که گنبدی با ساقه کوتاه روی آن قرار دارد. در پایین گنبد نام ائمه اطهار (ع) به خط ثلث روی کاشی سفید نقش بسته و پنج شمشیر به نشانه پنج طایفه‌ای که شاه اسماعیل را به سلطنت رساندند، زینت‌بخش بالای گنبد است.
عمارت چینی خانه
عمارت چینی خانه از بناهای اولیه مجموعه شیخ صفی به شمار می‌رود که در ابتدا محل اجتماع درویشان یا تالار مراسم (جمع‌خانه) بود و بعدها در عصر شاه عباس اول به محل نگهداری کتب نفیس و اشیای قیمتی و چینی‌های اهدایی سلطنتی تبدیل شد. چینی خانه در شرق قندیل خانه یا رواق اصلی قرار دارد و از طریق دو ورودی به دارالحفاظ منتهی می‌شود. در این محل چهار شاه‌نشین با طاقنماهایی از نوع مقرنس گچی و مزین به نقاشی و طلاکاری به چشم می‌خورد که هماهنگی رنگ‌ها با سطوح مقرنس، منظره‌ای شگفت‌انگیز خلق کرده است.
از آنجا که صفویان تمام تلاش خود را برای برقراری امنیت در فلات ایران به کار بستند، امپراتوری چین ۱۲۰۰ قطعه چینی سفید و آبی را به دربار شاه عباس اهدا کرد. پادشاه نیز برای نشان‌دادن ارادت خود به شیخ صفی، هدایای چینی را به این مکان آورد و گفته می‌شود که شیخ بهایی را برای طراحی این فضا مامور کرد.
این ظروف چینی از نوع ظروف مینگ و سلادون با مهر شاهی و عبارت «وقف آستانه شیخ صفی کرد بنده شاه ولایت عباس» هستند. بخشی از این گنجینه‌ها امروزه در موزه آرمیتاژ نگهداری می‌شوند و تعدادی از ظروف چینی همراه با چند قطعه فرش و اسناد و کتب در دوره پهلوی به موزه ایران باستان تهران منتقل شدند. با این حال، چندین قطعه ظرف چینی، خرقه شیخ صفی مربوط به قرن هشت هجری قمری و مهر مخصوص شاهان صفوی در حال حاضر در موزه چینی خانه نگهداری می‌شوند. علاوه بر این، یک جلد قرآن نفیس به خط کوفی با قدمت ۱۱۰۰ سال در این تالار وجود دارد که سومین قرآن نفیس ایران است.
کاشی‌های خشتی به رنگ زرد و سبز مغز پسته‌ای برای تزیین بخش‌های مختلف تالار، ایوان‌ها، طاق‌نماها و... استفاده شده است. دیوارهای تالار از چوب و گچ هستند که روی آن‌ها محفظه‌های متعددی با نقوش گل و بته و شاخ و برگ قرار گرفته و برای نگهداری اشیای قیمتی به کار می‌رفتند. یکی از نقوش محفظه‌ها به‌شکل شیشه‌های گردن بلند است که در دوره صفویه رواج داشت. قسمت بیرونی این محفظه‌ها از جنس چوب است و روی آن نقش‌های گل طلایی در زمینه‌ای آبی‌رنگ به چشم می‌خورد.
این تالار منحصربه‌فرد، هنر معماری شیخ بهایی را به نمایش می‌گذارد که به‌لطف استحکام بی‌نظیر و گردش نور اعجاب‌انگیزش توانسته است با وجود حوادث تاریخی و زلزله‌های مختلف همچنان پابرجا بماند.
حرم خانه
دری نقره‌ای در گوشه شرقی شاه نشین قندیل خانه وجود دارد که با عبور از آن به راهرویی با سقف کوتاه وارد می‌شوید. دو قبر با سنگ مرمر در طرفین این راهرو قرار دارد. در ضلع شرقی راهرو، اتاقی با طاق کوتاه دیده می‌شود که از طریق در موجود در ضلع جنوبی آن می‌توان به حرم خانه رسید.
حرم خانه از فضایی مربع‌شکل با یک گنبد آجری ساده تشکیل شده است که احتمالا به‌دلیل دفن همسر شیخ صفی در آنجا به‌عنوان حرم خانه شناخته می‌شود؛ هرچند بعدها تعدادی از مردان خاندان صفوی در مجاورت وی دفن شدند که تعدادشان به ۱۰ قبر می‌رسد. طبق برخی منابع، شیخ صفی ۱۰ سال پیش از وفات خود، این محل را برای دفن همسر و دخترش و همسر شیخ زاهد گیلانی می‌سازد.
چله خانه
دو چله خانه موسوم به چله خانه قدیم و جدید برای عبادت شیخ صفی‌الدین، پسرش صدرالدین موسی و مریدانشان در بقعه شیخ صفی وجود دارد که با فاصله زمانی از هم ساخته شده بودند. جالب است بدانید که چله نشینی به‌معنای عبادت و خلوت در چهل شبانه‌روز است. چله خانه قدیم که در سمت چپ حیاط کوچک قرار داشت و برای جلوس شیخ صفی به کار می‌رفت، با گذر زمان از بین رفته است. چله خانه جدید واقع در سمت راست حیاط کوچک، در زمان صدرالدین موسی با هدف ایجاد محلی برای جلوس خود و مریدانش ساخته شد. این سازه در زمان احداث دارای دو طبقه با ۴۰ حجره و گنبد بود که اکنون فقط قسمتی از آن بدون سقف باقی مانده است.
تالار دارالحفاظ
تالار مستطیلی‌شکل دارالحفاظ در جانب شرقی صحن اصلی بقعه قرار گرفته است که به‌عنوان قندیل خانه نیز شناخته می‌شود. این تالار در اصل مکانی برای تلاوت و حفظ قرآن بوده است که بنای اولیه آن در زمان شیخ صفی‌الدین و توسط حاجی سام گیلانی ساخته شد؛ با این وجود، تحت نظر صدرالدین موسی تکمیل می‌شود. قندیل خانه، دو فضای پیوسته در شمال و جنوب دارد که یک نیم گنبد با تزییناتی از مقرنس و رنگ و روغن بر فراز هر یک از آن‌ها تعبیه شده است.
مهم‌ترین مشخصه تالار مذکور را می‌توان گستردگی کتیبه‌های قرآنی، احادیث و ذکر سلسله نسب مشایخ شیخ صفی دانست که به خط ثلث و نسخ در نمای داخلی آن به چشم می‌خورند.
وجود انواع تزیینات اسلیمی، گچبری و مقرنس‌کاری با لایه‌ای از طلا، زیبایی تالار را چند برابر کرده‌اند.
در نمای خارجی بنا می‌توانید شاهد مقرنس‌های قطاربندی و کتیبه‌هایی حاوی آیات قرآن با کاشی معرق به خط ثلث و کوفی باشید. ازاره‌ای سنگی در دیوار آجری نمای قندیل خانه وجود دارد که بالای آن دو ردیف پنجره چوبی پنج تایی قرار گرفته است و دور پنجره‌ها مزین به کاشی معرق حاوی نقوش اسلیمی و گل و بته هستند. در ردیف پایین فرمانی از شاه تهماسب اول روی سنگ مرمری کنده‌کاری شده است که اهالی شهر اردبیل را به دوری از معاصی و مناهی و مراعات حرمت آستانه و چگونگی آداب و مناسک دینی ملزم می‌کند. بسیاری از محققان بر اساس این کتیبه، تاریخ ساخت دارالحفاظ را به دوره شاه تهماسب نسبت می‌دهند؛ در حالی که این بنا در زمان شیخ صفی‌الدین و پسرش صدرالدین موسی ساخته شده است.
طاق و سردر ورودی قندیل خانه تماما با کاشی معرق و کتیبه‌های مختلف تزیین شده‌اند و در بالاترین قسمت، حدیث «انا مدینه العلم و علی باب‌ها» نقش بسته است. کتیبه‌ای حاوی القاب و درجات و مقامات شیخ صفی در حاشیه مستطیلی طاق درج شده است. یک در چوبی کوچک و ساده در این محل وجود دارد که به راهرویی با سقف گچبری و لوح‌های کاشی‌کاری معرق باز می‌شود و از آنجا به حیاط شهیدگاه می‌رسد. در سمت چپ راهرو، به حجره‌های طبقه بالای تالار و در سمت راست، به قندیل خانه راه می‌یابد.
قندیل خانه از طریق دو طاق نمای شرقی به چینی خانه و از قسمت شاه‌نشین به محوطه داخل آرامگاه شیخ صفی مرتبط می‌شود؛ ضمن اینکه درهایی برای دسترسی به آرامگاه شاه اسماعیل اول و محوطه حرم خانه در نظر گرفته شده بود.
دارالحدیث
دارالحدیث یا طاق متولی در ضلع جنوبی صحن اصلی و درست مقابل مسجد جنت سرا قرار گرفته است. این محل در ارسی مشبک بزرگی دارد که در نگاه اول توجه هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند. همچنین ایوانی با طاق ضربی و دو اتاق کوچک در دو طرف ایوان و مقابر تعدادی از بزرگان صفوی نیز در دو سوی این بنا وجود دارد. نمای بیرونی بنا مزین به کاشی معرق بوده و احادیثی از پیامبر اکرم (ص) به خط نسخ زینت‌بخش پیشانی آن شده است.
شهیدگاه
حیاط و گورستان شهیدگاه در شرق و شمال چینی خانه قرار دارد که در عصر صفوی وسیع‌تر بود؛ اما بخشی از آن به‌خاطر ساخت خانه و مدرسه در شمال جنت سرا تخریب شد. این محل در دوره شیخ صفی برای دفن مریدان او استفاده می‌شد و پس از تشکیل سلسله صفویه به گورستان شهدای جنگ شیروان و چالدران و شخصیت‌های مذهبی و سیاسی تبدیل شد.
به گزارش وب گاه گردشگری کجارو، سنگ قبرهای این محوطه مزین به نقوش گیاهی، هندسی، حیوانی، انسانی، نمادین و خط نگاره‌ها هستند. از آنجا که شاه اسماعیل صفوی اهمیت بسیاری برای کشته‌گان و سربازان خود در جنگ چالدران با دولت عثمانی قائل بود، دستور دفن پیکرها را در محوطه بقعه شیخ صفی داد و به این ترتیب، این قبرستان به شهیدگاه معروف شد.
در کتاب اردبیل در گذرگاه تاریخ آمده است که در زمان اشغال این منطقه، تعدادی از سنگ قبرها توسط دولت روسیه غارت می‌شود.
نظر شما