کم کم کافه و رستوران‌ها با رعایت قانون فاصله‌گذاری اجتماعی باز شدند. می‌توانیم از آنها غذا یا قهوه را تهیه کنیم اما مجاز به توقف و نشستن در فضای کافه و رستوران‌ها نیستیم. برای سینما رفتن نیز راه حلی پیدا شد و می‌توانیم در سایت‌ها یا اپلیکیشن‌ها، بلیت تهیه کنیم و راس ساعت معین، فیلم مورد نظر را با در خانه با پیژامه تماشا کنیم؛ اما تئاتر چه؟ روز به روز دلتنگی ما برای نشستن در تماشاخانه‌ها و تماشای نمایش هنری زنده بیشتر و بیشتر می‌شود.
ما امید داریم به این‌که وقتی واکسن کرونا ساخته شود به روند نرمال قبل بازگردیم که دیگر خطری ما را تهدید نکند و بتونیم به راحتی با دوستانمان برنامه‌های سینما و تئاتر بچینیم؛ البته اگر تا آن زمان تماشاخانه‌ای برای تئاتر دوام آورده باشد.
کرونا که آمد کار و کاسبی خیلی‌ها خوابید و تعطیل شد؛ ولی در نهایت اکثر صنف‌ها با شرایط کنونی، خود را وفق دادند و با رعایت قانون فاصله‌گذاری اجتماعی به روند کسب و کار خود بازگشتند. اما در این بین، صنف‌هایی هم بودند که به هیچ وجه نتوانستند به عرصه درآمدزایی بازگردند و در خطر آسیب جدی هستند مانند تماشاخانه‌های هنرهای نمایشی. اکثریت غریب به اتفاق تماشاخانه‌ها، فعالان حوزه خصوصی هستند که بسیار در حوزه تئاتر موثر عمل کردند.
درهای بسته‌ی تماشاخانه‌ها در طولانی مدت راهی جز به نابودی آنها ندارد و ما شاهد از دست رفتن دستاوردهای هنریی خواهیم بود که سال‌های سال هزینه‌های مالی و معنوی بسیاری برایش شده است. اعضای انجمن صنفی تماشاخانه‌های ایران در تاریخ ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۹ نامه‌ای برای جلوگیری از آسیب جدی بیشتر تدوین و به مسئولین مربوطه، ارسال کردند. ما نیز منتظر راه‌حل جلوگیری از مرگ تدریجی هنرهای نمایشی ارزشمند هستیم.
در این‌باره بخوانید:
نظر شما