ایران از آن دست کشورهایی است که به دلیل شرایط آب‌وهوایی و اقلیمی از جاذبه‌های زیادی برخوردار است و علاوه بر این جذابیت‌ها، عجایب و دیدنی‌های طبیعی‌اش هم باعث می‌شود گردشگران از نقاط مختلف دنیا و حتی از اقصا نقاط ایران، کنجکاو بازدید از آن شوند.
"تشکوه" جایی که به آن کوه همیشه سوزان و جاویدان می‌گویند از آن شگفتی‌ها و عجایب طبیعی است که دیدنش خالی از لطف نیست. حالا که فصل پاییز است و زمان سفر به جنوب کشور، بد نیست اگر قصد سفر کردید بازدید از این کوه شگفت‌انگیز را از دست ندهید.
«تشکوه» کجاست؟
تشکوه یا کوه آتشین از جاذبه‌های گردشگری رامهرمز در استان خوزستان است. تش در زبان محلی به معنای آتش است و به همین دلیل هم شعله‌های کوچک و بزرگ آن را تشکوه نامیده‌اند. تشکوه که در فهرست میراث ملی ثبت شده، در جاده رامهرمز به سمت رود زرد و در مسیر خدیجه و ماماتین بعد از روستای گنبد لران قرار دارد. این کوه آتشین از گذشته‌های دور تاکنون شبانه‌روزی می‌سوزد. اما با وجود این جذابیت و شگفتی بی‌بدیل طبیعت، گردشگران برای رسیدن به این منطقه باید از مردم محلی کمک بگیرند، زیرا هیچ تابلویی برای نشان دادن مسیر رسیدن به این کوه وجود ندارد.
دلیل شعله‌ور بودن!
اگر دنبال این هستید که بدانید چرا تشکوه شعله‌ور است، بد نیست بدانید هیچ اتفاق غیرمعمول و ماورای طبیعی در این زمینه دخیل نیست. کارشناسان زمین‌شناسی معتقدند گوگرد موجود در زمین و متصاعد شدن گاز طبیعی از عمق زمین به سطح، باعث شعله‌ور شدن کوه می‌شود. گازهای هیدروکربوری از لایه‌های مختلف زمین عبور می‌کنند و از هر درز و شکافی در سطح زمین به بیرون نشت کرده و شعله‌ور می‌شوند و همین باعث می‌َود کوه در تمام ایام آتشین و گداخته باشد.
شوخی با کوه آتشین!
یکی از چیزهایی که باعث می‌شود گردشگران در طراف کوه تجمع کنند و فضای شادی هم در آن حوالی ایجاد شود، کنجکاوی برای کاری است که بیشتر به یک آزمایش ساده شبیه است. اگر در گوشه و کنار تشکوه گودالی کوچک حفر کنید، می‌بینید که بلافاصله گاز طبیعی از گودال بیرون می‌آید و بعد از آن، به چشم خودتان می‌بینید که چطور از همان گودال کوچک شعله زبانه می‌کشد! این تنها کاری است که می‌توانید برای شعله‌ور کردن آتش در اطراف این کوه انجام‌دهید؛ چراکه از هیچ راه دیگری قادر نخواهید بود در اطراف تشکوه آتش روشن کنید. دلیلش هم این است که حجم گازهای متصاعد شده در اطراف این کوه به قدری زیاد است که ترکیب هوای اطراف را بهم زده وچون زور اکسیژن موجود به این گاز نمی‌رسد، بنابراین به هیچ وجه آتش دیگری در این منطقه روشن نخواهد شد.
آداب بازدید از "تشکوه"!
بهتر است بدانید فصل مناسب برای بازدید از تشکوه پاییز و بهترین زمان هم شب‌هنگام است. روشنی آتش این کوه در تاریکی شب جلوه زیبایی به منطقه می‌دهد؛ به گونه‌ای که تا به حال گردشگران بسیاری را در ساعات شب به سوی خود کشانده است.
شاید با دیدن شعله‌های روی کوه فکر کنید می‌شود همانجا بساط جوجه و کباب را علم کرد یا برای قلیانی که همراه برده‌اید، ذغالی آتش بزنید! اما اینطور نیست؛ چون شعله‌های کوه مناسب استفاده برای خوراک‌پزی نیستند. بهتر است تا فرصت باقی است از زیبایی این کوه سوزان لذت ببرید و عکس بیندازید. مساله دیگر اینکه برای رسیدن به تشکوه باید صبر و حوصله به خرج بدهید چون مسیر دسترسی به اینجا تقریبا دشوار است و در طول راه هم تابلوهای زیادی دیده نمی‌شود؛ بنابراین حتما از اپلیکیشن‌های مسیریاب یا راهنماهای محلی کمک بگیرید. از سوی دیگر به تشکوه که برسید امکانات رفاهی و گردشگری خاصی نمی‌بینید، پس نیازهای خود را از نزدیک‌ترین شهر تهیه کنید و پوشیدن لباس خنک را هم فراموش نکنید. برای اقامت هم می‌توانید به رامهرز بازگردید و یا در روستای گنبد لران از مردم روستایی و محلی اتاقی اجاره کنید.
کوهی که همزاد دارد!
غیر از تشکوه در نزدیکی شهر صنعتی امیدیه و منطقه آغاجاری نیز کوهی وجود دارد که مردم محلی آن را "کوه سوخته" می‌نامند. کوه سوخته کوچک‌تر از تشکوه است و رنگ سیاه کوه، آن را از سلسله جبال اطرافش مجزا کرده است. نقطه تشابه کوه سوخته و تشکوه در این است که در کوه سوخته هم شاهد شعله‌های آتش هستیم. به این صورت که از لابه‌لای خاک و سنگ‌های کوه سوخته، زبانه‌های آتش بیرون می‌آید و دود سیاهی را راهی آسمان می‌کند. این دود باعث می‌شود تا فضای اطراف چشمه‌های آتش این کوه نیز سیاه‌رنگ به نظر برسد. نکته جالب اینکه در قله کوه زمین‌لرزه یا رانش زمین، شکاف عمیقی را به وجود آورده که دهانه اصلی خروج گاز بوده و آتش از درون آن شعله‌ور است. کوه سوخته امیدیه به دلیل شکل و شمایل ظاهری و آثار و شواهد هیدروکربوری در سطح زمین یک اثر ژئوتوریسمی ارزشمند و گرانبها در حوزه زمین‌شناسی است که نه تنها برای زمین‌شناسان، بلکه برای همه علاقمندان به طبیعت جذاب و دیدنی به نظر می‌رسد.
در این زمینه بخوانید
نظر شما